1. maj

Vladajuća kapitalistička elita u Srbiji trudi se, uz pomoć plaćeničkih sindikata, da 1. maj bude u potpunosti zaboravljen. Na veliki praznik radničke borbe, kada radnici širom sveta demonstriraju zahtevajući svoja prava, sindikati u Srbiji vladi podnose zahteve koji su najčešće u interesu kapitalista ili priređuju isprazne igrokaze i tzv. opasuljivanja.             Potpuna kompromitacija sindikata u Srbiji i njihov sve slabiji uticaj u radništvu dovodi ih dotle da oni i nemaju potrebu da obeležavaju 1. maj, već da tog dana izlaze sa zahtevima koji više nemaju ničeg zajedničkog sa radničkom klasom. Njihov najnoviji prvomajski poklič „Da se formira vlada!“, ne samo što je licemeran, već je i direktno usmeren protiv interesa svih potlačenih u Srbiji. Oni koji bi trebalo da štite interese obespravljenih od sve pogubnijih nasrtaja ugnjetača, otimača fabrika, zelenaša i derikoža, iznose zahtev za efikasnijim mehanizmom povećavanja bogatstva i moći kapitalista.             Pokažimo da u Srbiji ima onih za koje je 1. maj borbeni Dan rada. Pokažimo da su vrhovi sindikata samo produžena ruka vlasti.         Za radničku borbu, a ne za sindikalnu čorbu!

“We will hold on one more minute than you will!”

Communist Organization of Greece (KOE)International Relations Department * www.koel.gr * laokratia@yahoo.comInfo 3 * 13 March 2007*****“We will hold on one more minute than you will!”Update on the ongoing mobilizations for free and public education The mobilizations for free and public education in Greece continue. The last weeks were marked by a considerable increase of the state repression, in an attempt to break the movement. The demonstration of Thursday 8 March (that day the frame-law on higher education has been adopted by the right-wing majority in the Parliament) has been savagely attacked by the police forces. It was a big and militant demonstration, even bigger than that of 22 February, with more than 40.000 participants. The special anti-riot police attacked repeatedly in front of the Parliament building, using tons of chemicals and tear gas and injuring scores of demonstrators. Despite the attack, the demonstrators have regrouped several times during more than 4 hours. The police has arrested 61 demonstrators, almost all of them students, and transferred them to its headquarters. Among them, there were several members of KOE and of the Left Mass Formations of the Youth. In violation of all the relative legislation, they have been isolated, and those wounded among them were transferred to the hospital only next morning. Their lawyers, their professors, members of the Parliament and their families have been prevented from visiting them during 18 hours. The response of the movement was immediate: a big crowd gathered next morning, on Friday 9 March, at the Court building. As the police still kept them in its headquarters instead of presenting them to the Court, hundreds of people marched towards the police headquarters, scanting slogans against the state repression, for the liberation of the arrested comrades and for the continuation of the struggle. A few hours later, on Friday evening, a big demonstration composed by 10.000 people took place in the center of Athens, condemning the government policies and the police aggression. Many protest activities took place through out Greece during the weekend. At the same time, in Athens 1.000 students, representatives of various left groups and non-affiliated students, responded to the call of KOE to form a united left student front in order to counter effectively the neoliberal current. The outcome was the successful constitution of the "Left Unity", which aims to be an effective weapon in the hands of the struggling students.  On Monday 12 March hundreds of supporters gathered anew in the Court building, during the presentation of the arrested students accused for "felonies" (constitution of gang, weapons' holding, attempt to harm police personnel, etc.). For the first time in recent years, the police aggressed the parents and the supporters of the arrested students inside the Court building. However, the Court decided the conditional release of all arrested until their trial will take place later this month, with one exception. The evening of the same day a big solidarity concert took place in the center of Athens, at Constitution Square.  Thursday 15 March was the next date of central mobilizations all over Greece. 15.000 marched in Athens, 5.000 in Thessalonica, 3.000 in Patras and several thousands in other Greek cities. The occupations of universities continue (actually 240 faculties are occupied), while the Panhellenic Federation of University Professors' Associations decided to continue the strike as well. Actually we are organizing local marches in the neighborhoods of Athens and in many other Greek cities in order to call the people in the new central demonstration that will take place this Thursday 22 March. Several thousands of the posters and flyers of KOE calling to continue the struggle are spread all over the country. The state terror will not stop us! We will continue until victory!*****

Jezičko pitanje

Jezik je jedno od bitnih spoljnih obeležja u definisanju nacije, iako su poznati značajni primeri kada više nacija govori istim jezikom. Najpoznatiji takvi slučajevi su, nesumnjivo, na engleskom i nemačkom govornom području. Nešto slično se događalo i na prostorima bivše SFRJ, gde je do "deobe" istog jezika došlo između četiri priznate nacije: Srbima, Hrvatima, Muslimanima (sada Bošnjaci) i Crnogorcima. Postoje i nacije čiji pripadnici govore različitim jezicima, poput Švajcaraca, Belgijanaca ili Indijaca.

Iako su postojale nužne razlike u lokalnim varijantama srpsko-hrvatskog, bilo je nesporno da se radi o istom jeziku, jer razlike postoje i u drugim jezicima i te razlike su često uslovljene specifičnim razvojem određene zajednice na određenom geografskom području. Opšte su poznati primeri, opet iz nemačkog jezika, u okviru koga postoji čak šest lokalnih varijanti, ali samo jedan književni, priznati jezik koji je zajednički svima. Dobar i poučan primer predstavljaju i Kinezi čiji se govorni jezik u lokalnim varijantama može da bude potpuno nerazumljiv nekome iz drugog dela te velike zemlje, ali se svuda isto piše, a za zvaničnu, književnu varijantu izabran je tzv. kantonalni kineski. U poređenju sa nemačkim i kineskim jezikom (iako to nisu jedini primeri, ali su dovoljno reprezentativni), razlike koje postoje između hrvatske i srpske varijente srpsko-hrvatskog (ili hrvatsko-srpskog) su potpuno zanemarljive.

Nabujali nacionalizam, tačnije njegovi ideolozi i nosioci insistirali su na potpunom i trajnom razdvajanju svega što je zajedničko među narodima koji su činili rastočenu državu. Jedna od tih stvari je i jezik. Neverovatnom brzinom je prihvaćen stav o tome da su srpski i hrvatski posebni jezici i ta podela je ozvaničena u zakonima, školskim programima i diktiranom javnom mnjenju. Na čemu se, zapravo, temelji ta podela? Ni na čemu, izuzev na činjenici da su Srbi – Srbi, a Hrvati – Hrvati! U Hrvatskoj je, u prvom periodu državotvoračkog romantizma dolazilo do komičnih pokušaja stvaranja novih reči (tzv novogovor) kojim bi se uvećala razlika u odnosu na srpsku varijantu istog jezika, ali su ti pokušaji doživeli zasluženi krah. Podela je ostala zakonska, tačnije politička, ili još bolje – veštačka. Na ovom mestu nameću se neka pitanja: Na osnovu kojih elemenata se može zaključiti da Hrvati u Vojvodini npr. govore baš hrvatskim jezikom?

Kao što to obično biva, društveni procesi nastavljaju svojim tokovima do logičnog kraja, pa se i ovde situacija dalje komplikovala. U Bosni i Hercegovini je proglašen bošnjački jezik po državnom osamostaljenju, a u Crnoj Gori postoji tendencija da se proglasi crnogorski kao poseban jezik. Ova dva primera zaslužuju posebnu pažnju, iako ne donose ništa novo, što se već u Srbiji i Hrvatskoj nije dogodilo.

Kada je proglašeno (ozvaničeno, ozakonjeno) postojanje bošnjačkog jezika, to je bio jezik, uslovno rečeno, koji su "prihvatili" samo bosanski Muslimani-Bošnjaci, dok su se Srbi i Hrvati držali svojih "matičnih" naziva istog jezika. Bošnjački jezik je srpsko-hrvatski obogaćen turcizmima. Ali, bilo je bitno nazvati ga drugačije, jer, po nečijoj logici, bez "ekskluzivnog" naziva jezika nema ni države. I tek onda nastaju muke: Muslimani-Bošnjaci iz Sandžaka prihvataju novi naziv jezika jer BiH smatraju svojom maticom, bez obzira na to što je njihov govor bliži srpskom nego bosanskom. Od ovog silnog bogatstva različitih jezika obogaćene su samo zbirke anegdota. Poput pojedinih novih reči koje su nametane u Hrvatskoj (kao što su zoroklik, svesmjer ili zrakomlat), tako je i preterano ijekaviziranje u Sandžaku umelo da stvori situacije za viceve. Poznata je anegdota u kojoj jedna visoka opštinska službenica u Novom Pazaru šaljući svog vozača da joj nešto kupi dodala: ... i uzmi sjebi šta hoćeš.

Pitanje crnogorskog jezika kao posebnog predstavlja kulminaciju narečenog procesa. Čitava konstrukcija o crnogorskom jeziku kao posebnom se zasniva na tzv. "mlađem jotovanju", tj. na glasovima koji su specifični za crnogorsku varijantu jezika (šj, žj). Temeljenje teze o posebnom jeziku na osnovu jedne tako male gramatičke razlike (da ne kažem anomalije) od književnog jezika je upravo smešno. Kada bi ovaj kriterijum bio dovoljan, skoro svaki region u Srbiji i Hrvatskoj bi mogao da proglasi svoj jezik, pa bismo se suočili sa niškim, leskovačkim, šumadijskim, zagorskim, dalmatinskim itd. jezicima. Stvar je, međutim, u tome da se lokalni govor često razlikuje od književne varijante jezika, ali ta razlika nije dovoljna da se proglasi poseban jezik, pa čak ni u slučaju da se u čitav izbor umeša nacionalna komponenta. Jer, poseban jezik jeste jedno od obeležja nacionalnosti, ali nije nužno obeležje, a još manje jedino. Stoga je bitno da se shvati da sama činjenica da Srbi, Hrvati, Bošnjaci (ili Muslimani) i Crnogorci govore istim jezikom ne znači da te nacije kao takve ne postoje – naprotiv. One imaju dovoljno drugih elemenata koji ih čine nacijama (kultura, teritorija, zajednička istorija itd) da ih "deoba" jezika u tome ni najmanje ne ometa. Pri svemu tome treba imati na umu i činjenicu da se u definisanju nacije ne mogu taksativno nabrojati svi njeni elementi. Ono što je zaista bitno, to je subjektivni osećaj pripadnosti jednog broja ljudi jednoj etničkoj grupi. Za taj osećaj posebno ime jezika nije preterano bitno.

Ipak, ovo do sada navedeno nasilje nad jezikom se ne završava samim njegovim proglašenjem. Svaki od ovih novokomponovanih jezika se u stvarnosti suošava sa nizom problema, a najveći je taj da se ove promene prosto "ne primaju" u narodu. To je slučaj sa novoskovanim rečima u Hrvatskoj i Bosni, ali i sa pokušajem u Srbiji da se oduzme jedna od osnovnih karakteristika jezika kojim govorimo – njegova dvopismenost. Srpskohrvatski jezik ima dva pisma – ćirilično i latinično i svi pokušaji da se to promeni se, za sada, razbijaju u stvarnosti kao talasi o hridi. Na ovom primeru se vidi koliko je nacionalistima malo stalo do bogatstva svog jezika, jer je ta dvopismenost jedinstvena u svetu i stvar kojom bi trebalo da se ponosimo.

Poslednjih godina se u Srbiji razvila polemika na tu temu, ali su argumenti koje koriste obe strane tragično pogrešni. "Ćiriličari" zastupaju tezu da se ćirilica potiskuje, a njihovi oponenti da latinicu treba učiti zarad "povratka u svet". Ćirilica je pismo koje deca u Srbiji prvo nauče, ona je, dakle njihovo prvo pismo, pa, samim tim, ne može biti zaboravljena. Srpsko-hrvatska latinica je pismo koje je potpuno analogno ćirilici, nastala je na istim principima i mnogo više ima zajedničkih stvari sa ćirilicom, nego sa latinicom koja se koristi u zapadnim (germanskim, romanskim, pa i slovenskim jezicima), tako da ona nema nikakve veze sa "povratkom u svet" i učenjem engleskog ili bilo kog drugog jezika npr. Zapravo, vidljivo je izbegavanje i jedne i druge strane da priznaju ono što svi znaju: srpsko-hrvatski jezik još uvek postoji, uprkos svim naporima da se zvanično ukine. Čak i kada bi sve jezikoslovne mere (tačnije: nasilje) uspevale iz prve i bile oduševljeno prihvaćene, bilo bi potrebno bar sto godina da postojeći jezik "umre". U datom slučaju bi se mogla parafrazirati poznata latinska izreka na sledeći način: Lingua longa, vita brevis!

Srpsko-hrvatski (hrvatsko-srpski) jezik je, dakle, žrtva politike, i to nacionalističke politike. Ali ipak, mnogo manja žrtva od miliona ljudi koji govore tim istim jezikom. Za utehu, ostao im je on i celokupna kultura zabeležena uz pomoć tog jezika na koju jeste nabacana prašina, ali nije uništena.

Još fotografija

U novom albumu možete naći nove fotografije sa "dobrodošlice" koju su levičari, kao i ostali stanovnici bivših izvora jeftinih sirovina za USA, priredili predsedniku USA Džordžu Bušu.

Šlamen se širi Južnom Amerikom...

AKCIONI STAVOVI PARTIJE RADA

1. Boriti se protiv nacionalizma. 2. Ne priznavati bilo koje rezultate nastale na osnovu osvajačke nacionalističke politike. 3. Zalagati se da obespravljeni narodi ostvare svoja nacionalna prava. 4. Zalagati se za mir i propagirati ideje zajedništva i nacionalne ravnopravnosti. II 1. Štiti svakog pojedinca, grupu ili narod koji su izloženi diskriminaciji, progonu ili teroru od bilo koje vlasti. 2. Ukazivati na sve oblike kršenja i izigravanja zakonitosti u ostvarivanju zaštite osnovnih ljudskih prava. 3. Protiviti se svim oblicima manipulacije od strane vladajuće klase i donošenju zakona koji služe za očuvanje njene vlasti. 4. Protiviti se militarizaciji društva, jačanju policije, njenom stavljanju iznad zakona i svakom drugom obliku uspostavljanja i jačanju totalitarnih institucija sistema. III 1. Boriti se da svi eksploatisani i obespravljeni delovi društva svoju ekonomsku borbu pretvore u političku borbu sa jasnim i konačnim ciljem. 2. Boriti se da radnici odbrane već istorijski ostvarena ekonomska prava. 3. Paralisati i razbijati sindikate stavljenje u svužbu režima i vladajuće klase. 4. Razotkrivati sve oblike pljačke i kriminala izvršenih na državnom nivou od strane vladajuće mafije. 5. Razotkrivati sve oblike korupcije u državnom aparatu i društvu. 6. Usmeravati nezaposlene i marginalne slojeve ka organizovanoj političkoj borbi. 7. Solidarisati se i pružati pomoć najsiromašnijim slojevima društva. 8. Organizovati i učestvovati u demonstracijama i svim drugim oblicima suprotstavljanja vlasti. 9. U uslovima ekonomske i političke krize i paralize sistema vlasti privesti proletarijat socijalističkoj revoluciji. IV 1. Zalagati se za podizanje vrlo niskog kulturnog i političkog nivoa naroda. 2. Ukazivati na svu štetnost primitivizma, zaostale svesti i prihvatanja duhovnih sadržaja koji vode otudjenju čovekove ličnosti. 3. Voditi borbu protiv religije u službi politike i aktivno se suprotstavljati delatnosti religijskih institucija kao političkih subjekata. 4. Ukazivati na svu pogubnost savremenih oblika manipulacije mladih putem potpune komercijalizacije sporta, kulturnog idiotizma i informacijske zavisnosti. V 1. Neprestano demaskirati sve oblike zavisnosti od globalnog sistema imperijalizma. 2. Voditi borbu protiv vojnog prisustva imperijalizma. 3. Povezivati se sa snagama koje deluju protiv imperijalizma.

Protest protiv prolaska NATO trupa 20070209

Partija rada je 9. februara 2007. godine, u sklopu svoje anti-NATO inicijative, organizovala protest u znak solidarnosti s otporom koji narodi širom sveta pružaju imperijalističkom teroru SAD i NATO. Protest, koji je održan ispred zgrade Vlade Srbije, ujedno je bio usmeren i protiv sprovodjenja sporazuma o tranzitu NATO snaga kroz Srbiju. Na protestu je izneta ocena da se balkanske zemlje nalaze pod NATO okupacijom i da su njihove privrede izložene lavini neoliberalnih mera koje vode daljoj zavisnosti od multinacionalnog kapitala, a da upravo NATO vojnim putem osigurava tu zavisnost. Upućena je osuda srpske buržoazije i njene političke elite koja ubedjuje narod da je interes Srbije da se ovoj zločinačkoj mašineriji prišljamči u svojstvu sluge, i da šalje svoje vojne kontingente kao pomoćne trupe porobljivačkoj sili koja je zaratila ne samo sa narodima sveta, već i sa samom idejom slobode i pravde. Sa protesta je poručeno da je u mnogim balkanskim zemljama već otpočeo talas borbe protiv NATO okupatora i kapitalističkog poretka, te da je ovaj skup tek početni korak objedinjavanja snaga antiimperijalističkog otpora i u Srbiji. Na protestu su dominirale parole internacionalne solidarnosti: “Smrt NATO okupatoru - sloboda balkanskim narodima!” i “Živeo balkanski antiimperijalistički pokret otpora!”

Fotografije

U opciji "Albumi" možete videti fotografije sa anti NATO demonstracija održanih 09.02.2007. godine u Beogradu.

Uvod

Dobrodošli na blog Partije rada. Koristeći opcije koje ovaj novi vid internet komunikacije nudi, nadamo se da ćemo uspostaviti uspešniju i kvalitetniju komunikaciju sa svima zainteresovanima.

Pozivamo sve da svojim komentarima uzmu učešće u radu našeg bloga.

Drugarski pozdrav!